---

---

Door Aldi van Lierop

Helmond: Ik sprak haar voor het eerst in maart 2017 tijdens een fotoshoot op het politiebureau van Helmond.

Plaats delict: de luchtplaats van het oude cellenblok op de bovenste verdieping. Ine Nowak uit Helmond werkte jarenlang in een vrouwengevangenis. Zeven jaar geleden ontdekte ze dat ze dementie had. Einde carrière en begin van een heel ander actief leven. Haar foto’s en verhaal zijn onderdeel van de tentoonstelling Tijdloos die tot en met zondag 4 maart te zien is in de Cacaofabriek.

Behalve Ine werkten nog zeven mensen met beginnende dementie mee aan Tijdloos, een project onder leiding van Maartje Vos Swinkels. Doel van het hele project is dementie bespreekbaar maken, te zorgen voor verbinding tussen al bestaande activiteiten en het bedenken van nieuwe. Allemaal gericht op de beste ondersteuning van mensen met dementie en hun mantelzorgers. De opening van de complete tentoonstelling in de Cacaofabriek is de afsluiting van het project. Leden van de Helmondse fotoclub maakten prachtige dubbelportretten en verschillende Helmondse schrijvers zorgden voor de bijbehorende verhalen. Toen Maartje me vroeg om Ine Nowak te interviewen, zei ik meteen ja. Het werd een bijzondere ontmoeting. Dit is haar verhaal.

Meer informatie ver het project Tijdloos staat op Facebook.

Het verhaal van Ine Nowak
Het nieuws dat ze dementie heeft, slaat in december 2014 als een bom. Ine Nowak werkte zelf twintig jaar in de zorg. Ze weet van heel dichtbij wat deze ziekte kan doen met een gezond en helder denkend mens. Wat nu? Ine is 61 als de neuroloog haar vertelt waarom ze wat vergeetachtig is.

Diezelfde neuroloog heeft inmiddels aangegeven dat ze de komende tien tot vijftien jaar niet terug hoeft te komen. De ontwikkeling van haar dementie staat namelijk al drie jaar stil. Daar heeft ze zelf voor gezorgd. Door te doen wat ze haar hele carrière heeft gedaan: met alle menselijkheid en daadkracht die ze in zich heeft, mensen motiveren en activeren om het beste van zichzelf te laten zien. Daardoor zien we meteen het beste van Ine Nowak.

“Als kind liep ik op weg naar school altijd langs een weeshuis. Na een excursie met de klas, wist ik het zeker: Daar wil ik werken! Ik heb zelf zo’n fantastische jeugd gehad en kom uit een warm nest. Hoe anders begint je leven als je in een weeshuis opgroeit! Nou ben ik nooit in een weeshuis terecht gekomen, maar wel bij justitie. Daar werkte ik in de loop van de jaren in verschillende gevangenissen; met jongeren, verslaafden, tbs-ers en uiteindelijk met vrouwen en kinderen.

“Toen ik in de vrouwengevangenis in Eversoort begon, zaten er zestig vrouwen. Baby’s en kinderen woonden nog gewoon bij hun moeder op de afdeling. Iedereen was druk met de gedetineerde vrouwen. Niemand had echt aandacht voor de kinderen die je met van die grote, angstige ogen aankeken. Dat moest anders. Ik werkte mee aan plannen voor een moeder en kind huis, apart van de gevangenis. Een half open inrichting waar de moeders onder normalere omstandigheden met hun kinderen konden samenwonen. Dus geen uniformen, gesloten deuren en kant en klaarmaaltijden. Maar zelf koken, samen aan tafel eten en spelen met andere kinderen bij de kinderopvang buiten de gevangenis. Ik waarschuwde de moeders vooraf maar één keer: vlucht je, dan gaat je kind naar een pleeggezin en jij terug naar de gewone gevangenis. Zonder uitzondering. Niet één is er weggelopen.”

Met dezelfde voortvarendheid waarmee ze bij justitie werkte, neemt Ine nu de regie over haar leven met dementie. Ze leidt een eigen groep op de dagbehandeling bij De Landrijt. “Toen ik de eerste keer kwam en een brok klei voor mijn neus kreeg, dacht ik: da’s niks voor mij. Ik heb andere dingen nodig. Lang verhaal, kort: als jong-dementen hebben we inmiddels onze eigen huiskamer en een eigen plan en programma. Ik ben er drie dagen in de week, sport veel, heb waardevolle contacten en voel me de meeste dagen kiplekker.”

---

Dit nieuwsbericht is 543 keer bekeken