Veel mensen hebben weer een extra lang weekend deze week. We vieren de vrijheid, maar waarom we de vrijheid vieren mag nooit vergeten worden. Er zit meer achter al die grote feesten en vrij zijn van oe werk. Bevrijdingsdag is onze nationale feestdag waarop we de bevrijding van Nederland in 1945 vieren, het einde van de Tweede Wereldoorlog. Maar ook staan we stil bij de waarde van vrijheid, democratie en mensenrechten.

Paar weken geleden was ik bij de musical De Soldaat van Oranje waar ik mee kippenvel en soms een traan ademloos heb zitten kijken. Na afloop ben ik (en vele anderen) een paar minuten op mijn stoel blijven zitten om weer terug te komen in onze wereld van nu. Dit wilde toch nooit meemaken en wat een helden waren die verzetsstrijders, ik vond deze musical prachtig en heel indrukwekkend. Dit zou elke school moeten bezoeken in het kader van we meugen het nooit vergeten.

Ik ben dankbaar vur de vrijheid waarin ik mag leven. Dankbaar dat ik gewoon overal heen mag waar ik heen wil. Dankbaar dat ik gewoon een column in de krant mag schrijven over wa ik zelf wil. Er is ginne censuur als het gaat om nieuws, we kunnen alles op tv kijken en elk boek lezen dat we willen. We meugen alles zeggen wat we willen, we mogen zijn wie we willen zijn. Witte hoe belangrijk dat is? Voor ons vuult het als vanzelfsprekend, maar dat is absoluut niet vanzelfsprekend. 

Dankbaar dat miljoenen soldaten van de geallieerden zich opgeofferd hebben voor onze vrijheid en wa dochte van al die verzetsstrijders. Onze pap heeft in de Tweede Wereldoorlog 4 jaar in 5 verschillende werkkampen in Duitsland gedwongen gewerkt. 4 jaar lang gedwongen weggeweest bij zijn vrouw en toen 1 kind. Nooit, nee nooit heeft hij hier verhalen over verteld, maar hij sjouwde het mee, dat zag je aan hem. Ons mam zei altijd: de Jan waar ik mee getrouwd ben is nooit meer teruggekomen. Van dichtbij heb ik meegemaakt wat zoiets met een mens kan doen, hoe ons pap ineens 40 jaar na de oorlog kreeg te kampen met angstdromen en nog maar 45 kilo woog en overleed aan een kampsyndroom, alles van vroeger kwam terug. Al die jaren heeft het als een zak op zijn schouders gelegen en heeft hij het mee gesjouwd tot het niet meer ging en nachtmerries en herinneringen hem in zijn macht namen, hij dorf niet meer alleen thuis te zijn, at bijna niet meer en woog nog 45 kilo, zijn lichaam was op. In deze tijd hebben ze hier hulpgroepen en therapie voor, maar toen was dat nog niet. Als mijn vader dit over had gehouden van een werkkamp, kun je nagaan wat de Joodse gemeenschap heeft moeten doorstaan. Daar willen we niet aan denken. Maar toch moeten we hier aan blijven denken. We moeten dit doorgeven aan de volgende generatie.

5 mei vieren we de bevrijding. Vrijheid, koester het, vier het en geef het door. Want vrijheid is niet vanzelfsprekend en dat mogen we nooit vergeten.

Fijn weekend.

Houdoe 

Dit nieuwsbericht is 470 keer bekeken