Deze week een column over men eigen skatteke, omdat tie da dik verdient. Al 35 jaar is hij vlagger (grensrechter) van het eerste elftal van voetbalclub Rood-Wit ‘62. Maandagmiddag 29 mei, tweede pinksterdag, vlagt hij zunne allerlaatste wedstrijd. Niemand wou het geleuven toen hij het meedeelde, want we dachte allemaal dat doet hij tot zijn 90e, maar tis echt waar. Hij gaat stoppen omdat het fysiek voortaan te veel kruim kost.

Met zijn 75 jaar staat hij nog elke week langs de lijn met zijn vlag, maar het laatste jaar kostte het hem 3 dagen om daar van bij te komen. Op karakter hed ie dit jaar volgemaakt en een maandag (tweede pinksterdag) legt hij officieel zijn vlag neer. Voor sommige mensen eindelijk (vural tegenstanders), voor andere mensen jammer. Heel veel voetballers hed ie zien komen bij zijn cluppie, maar ook veel heeft ie zien gaan. Hij hed de nodige puntjes vur zijn cluppie binnengehaald.

In zijn 48 jaar lid van Rood-Wit ‘62 heeft hij 2 keer een bestuursfunctie gehad, heeft hij veel jeugd getraind en heel veul vrijwilligerswerk gedaan. Unne echte clubmeens ist. Vrijwilligerswerk doet tie nog steeds en da blijft ie zeker doen. Natuurlijk blijft ie ook bij de selectie betrokken, maar de vlag mag iemand anders gaan doen.

Hoe leuk zou het zijn dat er heel veel Roodwitters van nu en vruuger, maar ook kennissen, vrienden van vruuger en van nu naar zunne allerleste wedstrijd komen kijken en daarna samen mee André in de derde helft nog een pilske drinken. Want die derde helft is vur André al die jaren ook heel belangrijk geweest, net als de clubavonden. Het is sowieso de leste wedstrijd van dees seizoen, er zit muziek in de kantine en het is tot 9 uur open. De wedstrijd begint trouwens om 14.30 uur. Wa zal ie verrast zijn en ik gun hem toch zo dat er veel mensen komen kijken.

Waar anderen allang de vlag hadden neergegooid hield André zijn vlag al die jaren stevig vast. André ziet erg op tegen zunne leste wedstrijd. Hij vind het VERSCHRIKKELIJK, hij kan het eigenlijk niet loslaten, ik zie de struggeling, het gevecht met zichzelf, degene die André kennen, weten hoe moeilijk hij dit vindt, want André zijn nummer 1 is echt Rood-Wit. Nooit, nee nooit hed tie ook maar 1 dag zijn clupke in de steek gelaten. Zelfs niet als ze je door het slijk trekken, een gebroken neus slaan of voor rot schelden, houd hij zijn vlag gewoon vast.

André is unne echte trouwe herdershond. Mannen mogen niet huilen, maar een mannenhart kan zeker huilen en dat is wat er maandag gebeurt. Zijn hart huilt dat hij moet stoppen. Ik ben keitrots op jou skattie, want nog steeds as gij langs da veld rent mee oe 75 jaar in oe skon trainingspakske denk ik: gij bent menne meens en ik hou zielsveul van dieje ouwe vlagger op da veld. De wedstrijd begint om half 3 en daarna is het feest in de kantine, dit alles op Sportpark de Rijpel, Rijpelbergseweg 1. Zet hem op skattie, gij kunt dees. Trots op jou.

Fijn weekend iedereen en tot maandag bij Rood-Wit ‘62 in de Rijpel.  

Houdoe 

Dit nieuwsbericht is 776 keer bekeken