---

---

Door: Jan van Rest

Als je de 80 bent gepasseerd ziet het ernaar uit dat je toekomst beperkt van lengte en redelijk goed te overzien is, indien je tenminste verder kunt kijken dan de geraniums voor je neus.
Over verwachtingen van wat er nog komen gaat en over de belevenissen van de dag van vandaag ben ik tegenwoordig vrij snel uitgepraat, terwijl er wel met enige regelmaat beelden uit het verleden voorbijkomen. Zo meen ik te weten dat de winter van 1946/1947 aan de strenge kant was. Zo streng, dat zelfs rivieren bevroren waren. Wij woonden aan de kust, zo’n 8 km boven Hoek van Holland. Er kwamen grote ijsschollen de Nieuwe Waterweg afdrijven, die vervolgens op het strand samenklonterden tot een grote rommelige vlakte.
Door de strenge vorst vroren die schollen aan elkaar en werden ze begaanbaar.
Ideaal terrein voor jongens die op zoek waren naar avontuur. En avontuurlijk was het, want door de invloed van het zoute zeewater, was de ijsvlakte bros van structuur en zeker niet sterk.
Desalniettemin waagden we ons vanaf het strand op het ijs. Dat ging goed; tot het moment dat er een doorheen zakte en in het koude zeewater terecht kwam. Gelukkig niet kopje onder, maar wel helemaal nat. Met vereende krachten trokken we hem weer op het ‘droge’.
Wat nu gedaan? We trokken toch maar richting huis, zo’n 20 minuten lopen, en kregen toen het uitstekende idee om de natte Bert bij onze bakker achter de oven te drogen te zetten. Zo gezegd, zo gedaan.
Dat ging prima en ik kan me niet meer herinneren of de ouders van Bert er nog achter gekomen zijn dat hun zoon nauwelijks aan de verdrinkingsdood ontsnapt was.
Diezelfde bakker had een zoon, Aad die wel eens bij ons thuis kwam om met een van mijn broertjes iets te ondernemen. In hun bakkerij hielp wekelijks een oudere vrijgezellen man. Hij heette Jaap en hij pruimde.
Wij hoorden Aad eens ’n keer zeggen: “Ja, mijn vader zegt ook, als Jaap nog één keer in het deeg spuugt, moet hij weg!”

---

Dit nieuwsbericht is 454 keer bekeken